Pananalamin at Pagkokolorete

Benilda S Santos

doi:http://doi.org/10.13185/KA2020.00612

Abstract

Ang sanaysay ay isang bugso ng pagkatuto ng may-akda hinggil sa pagkamasunurin bilang paraan upang magkapapel sa patriarkiya, at upang matutuhan ang unang leksiyon: ang sariling pamamahala sa kalinisan ng katawan. Narito ang pagmumuni-muni sa pisikal, ang pagsubheto (pagdidisiplina rin) dito sa pamamagitan ng kalinisan. Narito rin ang mga kamag-anak, ang mga minahal, at patuloy na minamahal: ang baha-bahagi nila na nasa may-akda; sila na mga tekstong buháy na naggugumiit sa kamalayan ng may-akda. Narito rin ang hika, ang sakit na naging birtud, o mutya ng kaniyang pagpasok sa mundo ng teksto. Ang mga unang pagbababad sa pagbabasa at pagsusulat. Ang unang paghakbang nang mag-isa: ang pagtatalalan sa mga taludtod at saknong ng tula. Ang tulang bumasag sa kaniyang pananalamin at pagkokolorete.

Keywords

poetika, kalinisan, pangangalaga sa sarili, subhetibidad, hika

Title (English)

Of Mirrors and Make-up

Abstract (English)

The essay recounts the author’s realization on obedience as a means of earning a role in patriarchy, as well as learning the first lesson: keeping the body clean. Here are reflections on the physique, and its subjection (and disipline) through hygiene. Here are recollections of relatives, those who were once loved, and those that continue to be beloved: parts of them that remain with the author, live texts that interpellate the author’s consciousness. Here, too, is the trace of asthma, the illness that became a virtue, or the muse to her entry to the world of texts. The first experience on reading and writing. The first step on her own: balancing lines and stanzas of a poem. The poetry that shattered her mirror and rouge.