Ang Lansangan Bilang Heterotopia sa Panulaan ni Lumbera

Gagamitin ng papel ang heterotopia ni Michel Foucault upang ipaliwanag kung paano tinatataw ng mga Pilipino ang lansangan, partikular ang kahabaan ng EDSA, bilang mikrokosmo ng kasaysayan at heograpiya ng diskursong sosyo-politikal na pinasok ng administrasyon ng Pangulong Benigno “Pnoy” Aquino III sa paggamit ng slogan na “matuwid na daan.” Ilalapat ang mga prinsipyo ng heterotopia upang basahin ang panulaan ng Pambansang Alagad ng Sining Bienvenido Lumbera (Likhang Dila, Likhang Diwa, 1993; Balaybay: Mga Tulang Lunót at Manibalang, 2002) na tumatalakay sa kasalimuotan ng mekanismo ng pagtuligsa-pagpapasunod ng lansangan. Papansining may tatlong espasyong tinatalakay si Lumbera na itinatakda ng lungsod upang pag-antasin ang mga tao sa lipunan batay sa uri: ang mga barung-barong ng mahihirap, ang mga paupahang kuwarto ng mga gitnang- uri, at ang mga mansiyon sa mga pribadong subdibidisyon ng mga mayayaman.

(The paper will deploy Michel Foucault’s concept of heterotopia to explain how Filipinos look at the street, particularly the entire length of EDSA, as a microcosm of the history and geography of socio-political discourse that the administration of President Benigno “Pnoy” Aquino III engaged with the use of the slogan “matuwid na daan,” literally “the straight path.” The principle of heterotopia will be used to critically appreciate the poetry of National Artist Bienvenido Lumbera (Likhang Dila, Likhang Diwa, 1993; Balaybay: Mga Tulang Lunót at Manibalang, 2002) which discusses the complex mechanism of the street as an instrument of protest and conformity.The paper observes how Lumbera identifes three kinds of urban spaces that hierarchizes through the category of class: the shanty of the urban poor, the rental apartment of the middle class, and the mansions inside exclusive subidivisions of the upper class.)