Pagbahay sa Rehimen: Ang Bagong Lipunan at ang Retorika ng Pamilya sa Arkitekturang Marcosian

Juan Miguel Leandro L Quizon

doi:http://doi.org/10.13185/KA2020.00510

Abstract

Ayon sa kasaysayan, sinasalamin ng magagarang gusali ang adhikain ng isang pamahalaang magmukhang progresibo ang bansa. Ang edifice complex ay isang sakit kung saan nahuhumaling ang isang rehimen na magpatayo ng mga nagsisilakihan at magagarbong gusali na sisimbolo sa pambansang kaunlaran. Noong dekada 1970, sa ilalim ng Rehimeng Marcos, ginamit nila ang kanilang kapangyarihan upang makapagpatayo ng mga gusaling ito para sa kanilang propaganda. Layunin ng papel na itong ungkatin kung paano ginamit ng Rehimeng Marcos ang retorika ng pamilya upang maisulong ang pagpapatupad ng kanilang adhikaing mapaniwala ang taumbayan na ang kanilang mga gawain ay para sa ikabubuti ng bansa. Gamit ang architectonic framework ni Preziosi at ang konsepto ng spatial triad ni Lefebvre, uungkatin ko ang usapin kung paano ginamit ng rehimen ang retorika ng pamilyang Pilipino upang paniwalain na tinatahak nila ang pambansang kaunlaran, ngunit ito ay para lamang sa kakaunting mayayaman at nasa kapangyarihan. Sa huli, naipatayo ang mga gusaling ito upang ilahad at patuloy na paigtingin ang pambansang imahinasyon na ang Pilipinas ay iisang pamilya sa ilalim ng diktadurang Marcos.

Keywords

arkitektura, Batas Militar, kasaysayan, Marcos, pamahalaan

Title (English)

Housing the Regime: Ang Bagong Lipunan and the Rhetoric of Family in Marcosian Architecture

Abstract (English)

According to history, grandiose buildings reflect the aspirations of the government for the country to appear progressive. The edifice complex is a neurosis of a regime obsessed with the construction of large and opulent buildings to symbolize national progress. In the 1970s, under the Marcos regime, they used their powers in constructing these buildings for their propaganda. This paper intends to analyze how the Marcos regime utilized the rhetoric of the family in executing their goal of brainwashing the people into believing that their works were for the benefit of the country. Through the architectonic framework by Preziosi and the concept of spatial triad by Lefebvre, I analyze the discourse through which the regime utilized the rhetoric of the Filipino family as to make it seem that they were working toward a national development, when it was actually to serve only the rich and powerful few. Ultimately, these buildings were constructed to reveal and perpetuate the national imagination that Philippines is one family under the Marcos dictatorship.